Eindelijk, eindelijk, schrijf ik mijn (eerste) roman.

Hoewel, eindelijk…?
Al op mijn derde hanenpootte ik mijn moeders boodschappenlijstje na; ik kon niet wachten om zelf van die magische tekens, die iedereen begreep, op papier te toveren.
Echte letters leerde ik op school met de Aap Noot Mies methode én een kroontjespen.
Op mijn elfde, jawel, schreef ik mijn allereerste boekje over Leidens Ontzet.

De volgende jaren knutselde ik als tekstschrijver, (eind)redacteur en communicatiemevrouw allerlei teksten in elkaar voor de opdrachtgevers. Thuis schreef ik vrij maar het overgrote deel van al die verhalen en zelfs manuscripten belandden  steevast in mijn la.
Tot vorig jaar. Toen mocht de roman waar ik in mijn hoofd al tien jaar mee rondloop, tevoorschijn komen.

In dit blog schrijf ik, Marianne Schenderling, late debutant en verslaafd aan het toetsenbord over het plezier, de vreugde, de schilfertjes geluk van het schrijven maar ook over de obstakels en de worstelingen die aan het brein en het gemoed van een aankomend schrijver knagen.