Vanmorgen dacht ik: als ik nu iedere dag minstens zeshonderd woorden schrijf. Moet toch lukken. Er zijn dagen dat ik er een veelvoud schrijf. (Deze tekst is al 496 woorden).
Ik had het nog niet gedacht of een akelig stemmetje in mijn hoofd knerpte: er zijn ook dagen dat je geen letter op papier krijgt. Dan durf je gewoon niet, schijtert die je bent!

Kwelgeest, want zo heet het gedrocht met zijn hoge rug, lange zwarte neus, blikken stem en brutale prikogen dat ik zelf gebaard heb, heeft gelijk. Soms overvalt mij schrijfangst. Op die bange dagen zit ik achter mijn bureau, mijn toetsenbord voor mijn neus, het scherm open met het resultaat van de dag ervoor en al wat ik zie zijn de fouten die ik gisteren maakte. Ontbrekende woorden, halve zinnen, verkeerde spelling, grammaticale missers en – echt nog veel erger – alle  onzin die ik heb uitgekraamd. Je wilt niet weten hoe vaak Kwelgeest mij laatdunkend van feedback voorziet met:

• wat een geouwehoer!
• dit klopt voor geen meter
• hoezo gedraagt hij of zij zich nu ineens zus of zo
• is het blauw van die stoel of bank echt relevant?
• maakt het wat uit dat de zon scheen?
• dit is té beschrijvend
• dit is té saai
• (gaap) niet spannend
• details…!
• overbodige uitweidingen
• de HP’s leven niet echt
• hij rookt nu wel maar….
• L komt over als een sacherijnige trut maar ze is toch veel meer dan dat?
• wie is T eigenlijk?
• kan dat wel dat wisselende perspectief hoofdstuk na hoofdstuk?
• hoe zit het met die flashbacks … in de tegenwoordige tijd?!?
• enzovoort enzovoort…

Het mormel in mijn hoofd praat ofwel mijn schrijverschap geheel de bodem in, óf laat me alles herschrijven. Gevolg van het eerste: mij overvalt een algehele somberte, heftige faalangst slaat mij lam en ik ben bijna rijp voor de psychiater.
Gevolg van de tweede mogelijkheid: ik kom nooit verder dan hoofdstuk zeven, acht, of negen.

Gelukkig zetelt er ook een  goede Fee in mijn hoofd. Zij is veel aardiger voor me en zegt dingen als ‘je bent nu bij hoofdstuk tien dus hoezo ik kom niet verder?’ en ‘Vergelijk wat je onlangs geschreven hebt nu eens met dat van een jaar geleden. Kijk, de opbouw en het verloop snijden nu veel meer hout, ik voel de spanningsboog en de hp’s krijgen steeds meer body.’
Ze steekt me ook een hart onder de riem met ‘schrijven kost nu eenmaal tijd. Kijk naar Buwalda, die schreef en schaafde zeven jaar aan zijn boek.’
Wanneer Fee het voor het zeggen heeft valt het eigenlijk allemaal wel mee.
Dus geef ik mezelf iedere dag een schop onder mijn kont of laat Misbaksel roepen: van stilzitten komt het niet.

Schrijven kreng!