Gisteren liepen mijn hond en ik op het strand in IJmuiden. Hond racete heen en weer, ik stevig de pas er in vooruit. Onze tocht voerde  van het strandvonderpad via het zoutgespoelde zand naar de pier en terug.

Vanaf de pier zag ik plukjes mensen en eenlingen op  een stuk zand ter grootte van een half voetbalveld. Een samenscholing? Dichterbij gekomen zag ik dat ze met gebogen ruggen over het strand struinden. Zo  nu en dan bukte iemand om iets op te rapen. Nog dichterbij zag ik dat het gebied bezaaid lag met duizenden aangespoelde scheermesjes, kokkels en andere schulpen.
Zouden die mensen eetbare mosselen zoeken, vroeg ik mezelf af.  Idiote gedachte want waar ik ook keek, ik ontwaarde enkel lege schalen van zeediertjes die het in de woeste golven niet gered hadden. Niets eetbaars zochten die mensen, wat dan wel?
Gewoon maar vragen. Is vaak het beste.

Ik stapte over de kniersende en brekende zeedierpantsers en vroeg het een oude dame met stok en zilvergrijs haar.
‘Mag ik vragen wat u hier zoekt?’
De vrouw keek op, knikte vriendelijk en brande direct los.
‘Mijn dochter belde me vanmorgen en zei “kom op mam, het is mooi weer, we gaan naar het strand.” Nou heerlijk, dacht ik, want ik hou van het strand. Weet u, ik ben zevenentachtig en het gaat allemaal niet meer so soepel. Ik loop met een stok, deze,’ ze hief haar houten wandelstok naar me op om haar gelijk te bewijzen, ‘ik zie niet meer zo goed, hoor bijna niks en …’ ze sloeg haar hand voor haar mond, ‘hoor mij nu eens klagen. Nee hoor mevrouw, ik vind het heerlijk hier.  Dat eindeloze water, het zand dat verdwijnt en steeds weer terugkomt.  Al die schelpen, prachtig! En weet u, ik zoek altijd mooie dingen. Ik jut de mooiste schelpen bij elkaar.
Aan mijn tuin grenst een school en vanmiddag laat ik deze bijzondere schelpen aan de schoolkinderen zien. Dan vertel ik ze ook dat ik morgen de tas op mijn rollator helemaal vol laad met schelpen die  ik in de tuin tussen het gras en het paadje stort. Tegen het onkruid. Schelpen laten namelijk de kwaadjes in de tuin stikken en dan zeg ik tegen die kinderen

Mooi hè, de natuur?