Zo, het is volbracht. Nieuw huis, nieuwe woonplaats, toetsenbord ontdaan van vuil en stof, hond uitgelaten dus aan de slag. Ik kan er niet meer onderuit, heb nu alle smoezen de nek omgedraaid als ware het kwartels van de poelier die je niet met snavel een veren wilt serveren.
Niet dat ik er onderuit wil, helemaal niet, ik miste het schrijven, mijn Lina, Frits, Anne en de anderen dus ik ben blij dat alles aan kant is en dat ik weer door kan. Ik pak zometeen het hoofdstuk op van de geminimaliseerde Liesbeth en hoe zij het leven van haar dochter zag.
Zag? Ja, want ze overpeinst een en ander tijdens haar ziekbed.
Gaat ze dood? Moet dat? Ja, dat moet want precies door dat gemis, doorvoelt Lina haar ander verdriet. Alsof er een sluisdeur wordt opgetrokken, golft haar verdriet over haar heen. Zakt ze diep weg in de modder die haar stukgelopen huwelijk achterliet, verzuipt ze bijna in haar  heimwee naar hem en hun kind. Eindelijk, durft ze haar eigen rol te zien. De gevolgen van haar lamlendigheid, haar steeds trager wordend leven, haar afwijzingen maar ook erkent ze dat ze zich totaal heeft laten opslokken door haar grote verdriet, dat ze zich voelde alsof ze geraakt was door de straal van een deeltjesversneller.

Daarom heeft Uien in de Koelkast Liesbeth nodig. In een bijrolletje weliswaar  maar toch. Alle verhalen over háár jeugd en leven komen er niet in. Ik bewaar ze natuurlijk, voor een volgend boek, dat staat buiten kijf.

Kill your darlings maar begraaf ze niet direct.