Eindelijk

Tig, nou ja, zeven, versies, meerdere redactierondes plus twee hoofdredactionele rondes door de uitgever en een drukproef verder, is het eindelijk zover. Zondag 19 juni komt Rafels officieel uit en ik ben zo trots als iemand maar zijn kunt.

Natuurlijk is het ook eng om mijn geesteskind in het openbaar los te laten. Hoe reageren de lezers erop?  Branden de recensenten direct los of branden ze Rafels af?  Is het verhaal niet te mooi geschreven willen zijn? Te dramatisch ? Toen ik het laatst weer doorlas, vroeg ik mezelf af: waar haalt ze het vandaan al die emoties. Uit het leven gegrepen, lijkt me het beste antwoord, maar hé wacht even: het is geen autobiografie. Ik ben immers niet getrouwd, ik heb geen vakantiehuis en …

Nee dat ga ik niet zeggen, dan verklap ik

de clou

Lees Rafels zelf maar, je kunt het kopen in de boekhandel ISBN: 978-94-93275-28-7, rechtstreeks bij de uitgever of online bij  Bol.

Blije Maandag

2F6209C7-42F2-45EF-ADD1-CC51F2800B5D_1_201_aVoor mij is maandag 5 juli voortaan Blije Maandag. Vandaag kreeg ik de  reactie van uitgeverij ambilicious.nl : ze willen met mij (en Rafels) een uitgeeftraject starten. Yes!

Na dik twee en half jaar schrijven en schaven, steunen en puffen, genieten en tevreden zijn, herschrijven en schaven, proef laten lezen, feedback incasseren en ervan leren, opmerkingen van redacteuren en corrector toepassen, voor de zoveelste keer de vraag Wanneer kom je boek uit beantwoorden (Uh, het ligt nog bij de redacteur) is het eindelijk zover. Uitgever Ambilicious zet het licht op groen. Natuurlijk ligt Rafels nu niet direct tastbaar op tafel; we moeten nog sleutelen aan de spanningsboog, maar het compliment prima beschreven heb ik alvast in mijn zak gestoken. 

En doorrrr

Motto

Voor het motto van Rafels, de roman, twijfelde ik tussen deze twee uitspraken van Gabriel Garcia Marquez.

    Wat ertoe doet in het leven is niet wat er je overkomt, maar wat je je herinnert en hoe je het herinnert.
En:

   Het geheugen van het hart zeeft slechte herinneringen weg en maakt de goede mooier. Dat stelt ons in staat om met het verleden te leven.

Uiteindelijk heb ik voor het laatste citaat (uit: Liefde in Tijden van Cholera ) gekozen omdat die het best de lading dekt. Rafels gaat immers over twee mensen die ‘vergeten zijn’ hun herinneringen en de  bijbehorende emoties met elkaar te delen. Gaandeweg komen ze erachter dat het samen delen juist loutert. Het kortwiekt de zielkapotstekende pieken van hun verdriet en schuurt de scherpe randjes van hun  eenzaamheid af. Zo ontstaat langzamerhand weer ruimte voor goeie herinneringen waardoor ze beter in staat zijn om

met hun verleden te leven.