En het eerste exemplaar van Rafels is voor de schrijfster zelf. Zo gaat dat in Boekenland. namens de uitgever geeft Robert Beernink mij een pakje, ik scheur het cadeaupapier ervan af en kijk verrast: Dit Is Mijn Boek.
Ik zet mijn handtekening in Robert’s exemplaar, lees voor uit eigen werk en als afsluiting zingt Fredie ‘Rafels”. Klaar!
Jaren aan geschreven, gesleuteld, gedelete, herschreven, in gekrast, anders geformuleerd, volgorde gewijzigd, weer terug gezet, nee, toch weer anders en dan ineens: klaar!
Ik kan er niets meer aan doen, nu gaat het de wijde wereld in, wordt het door andere ogen gelezen, gewogen, gekeurd. Doodeng dat loslaten. Maar het kan niet anders, het is klaar!
Dan lees ik op Hebban een recensie van een lezeres en voel ik mijn lippen omhoog krullen en mijn wangen rood kleuren, ik krijg het warm van dit soort complimenten:
‘Ik heb genoten van de mooi geschreven zinnen en heb regelmatig hard moeten lachen om de humor, maar ook moeten huilen. Zo ontroerend als het is neergezet.
Het verhaal zet je ook aan het denken hoe we zelf in relaties staan en hoe we er mee omgaan.’
Ik ben gewoon blij en
‘Wij,’ ze wees naar mij, ‘maakten de lunch klaar. Ik sneed uien voor een salade en hij zei: “Leg nou voortaan de uien in de koelkast, dan hoef je niet zo te huilen.”’ Na een paar tellen vervolgde ze het relaas proestend: ‘Bloedserieus hield hij een hele verhandeling over het wezen van de ui. Hilarisch. Klopte geen bal van dat verhaal, maar ik vond het geestig en kreeg de slappe lach. Carl en Trees, aangetrokken door mijn geschater, kwamen erbij staan en we verzandden in een bizar gesprek. Over warme uien, koude, droge, natte, ronde, idiote. Op een gegeven moment stonden we met z’n vieren te brullen van de lach. Zo leuk, haha. Dat vrolijke, daarom werd ik steeds opnieuw verliefd op hem,’ eindigde ze haar souvenir. Fijn dat ze zo’n schik had, grappig verhaal. ‘Heb ík dat gezegd? Serieus? Ik kan het me niet voorstellen. Uien moet je nooit in de koelkast bewaren. Dan worden ze zompig en kun je ze helemaal niet meer snijden. Bovendien stinkt de hele koelkast vervolgens een uur in de wind. Nee Lien, dat kan ik niet gezegd hebben.’ Ze keek op, friemelde aan haar hals en stamelde: ‘Waarom zeg je dat nou?’ Ontstemd klonk ze, nee, gekwetst eerder. Beter had ik mijn tong afgebeten. ‘Misschien heeft iemand anders het gezegd?’ probeerde ik de situatie te verzachten. ‘Nee, nee, nee!’ riep ze pissig. ‘Ik weet heus het verschil tussen jou en een ander wel.’ Heb je het over gevoelens bespreekbaar maken.
Marianne Schenderling 