Vandaag is het 4 mei. Dodenherdenking. Een dag waarop de nooit weer gedachte en het bijbehorend gevoel de boventoon voeren. Terecht want wat in WO II is gebeurd was verschrikkelijk. Net als wat er jaren daarvoor en later gebeurde in onder andere Armenië, Cambodja, Vietnam, Argentinië, Syrië, Irak, Iran en nu in onze tijd in Oekraïne en Palestina (waaraan Hamas trouwens net zo goed schuldig is). 

Te vaak keert ongerijmde agressie en haat zich tegen hele bevolkingsgroepen. Tegen Joden, Armeniërs, Palestijnen, Arabieren, Indianen, Tibetanen en andere volkeren; minderheidsgroeperingen waartoe ook de reizigers behoren.

Roma en Sinti mensen, woonwagenbewoners zijn in de tweede wereldoorlog in grote getalen vermoord, een helaas nog te vaak onderbelicht feit. Daarom is het noodzaak om ook deze Porajmos vandaag te herdenken en vanaf vandaag de reizigers niet langer met de nek aan te kijken, te wantrouwen, te discrimineren.

Met  mijn boek ‘Rollemanschiksie. Vier generaties van huis weg’   wil ik helpen het antiziganisme een halt toe te roepen, proberen burgers een andere kijk te geven op deze mensen. Daarom heb ik mij verdiept in de reizigers, hun leven, cultuur en geschiedenis.  Het familie-epos is, samen met een bundel typische traditionele reizigersrecepten, vanaf 12 mei verkrijgbaar bij  uitgever Ambilicious, in boekwinkels en online. 

 ‘Vroeger leefden we in wagens, trouwens zo noemen we onze huizen nog steeds. Bijna niemand heeft een huisbel, je loopt gewoon naar binnen als  het niet uitkomt zeggen we het wel.’…. .

‘Gemeentes lieten zodra iemand verhuisde of overleed grote blokken beton schuiven op de opengevallen plaats: voilà een staplek minder. Dit uitstervingsbeleid* maakte het de kampbewoners erg moeilijk een standplaats te bemachtigen.’

*Dit beleid is later omgebogen naar een uitstelbeleid. Gevolg: er zijn nog steeds te weinig standplaatsen voor woonwagenbewoners