Rollemanschiksie, gaat over de geschiedenis, cultuur en het leven van de reizigers, Roma en Sinti. Om deze geschiedenis verder te verspreiden en de vaak negatieve aannames over woonwagenbewoners proberen om te buigen – we zijn immers allemaal Rom: mensen – geef ik lezingen over dit onderwerp. Zo geef ik morgen, 17 november, een lezing voor Vrouwen van Nu in Landsmeer en daarvoor werd ik deze zondagmorgen geïnterviewd door de Lokale omroep Landsmeer. Dat kan je hier terugluisteren. Kies terugluisteren 2025-11-16 Weekup1 en ergens middenin die opname hoor je mij praten met radioverslaggeefster Katinka
roma
Recensie Rollemanschiksie
Els Verhoeven schreef de volgende recensie over Rollemanschiksie. Vier generaties van huis. Ik citeer:
“Marianne vertelt in dit boek het verhaal van een reizigers of zigeunerfamilie. Vier generaties vrouwen, omi Klara, oma Crina, dochter Afina, en kleindochter Raji. De levens van deze vier vrouwen wordt op een prachtige manier beschreven door Marianne.
Hoe omi Klara bij de reizigers terecht komt, als ze wegloopt bij haar molenaarsfamilie waar ze erg slecht behandeld wordt. Hoe ze warm en met open armen ontvangen wordt door de ouders van Zoni, met wie ze een relatie krijgt en trouwt. Samen krijgen ze drie kinderen.
Dan gaat het verhaal verder over de dochter Crina en haar relatie met Yanoro, die samen ook weer een dochtertje krijgen Afina, maar helaas gaat het daarna met hun relatie bergaf. Als Afina ouder wordt trekt ze met een vriendin naar Spanje, het reizigers leven zit haar in het bloed. In Spanje leert ze de flamenco zingen en dansen. Ze ontmoet Gunari ook een reiziger. De twee worden dolverliefd, en zijn gelukkig als ze samen kunnen dansen en optreden.
Ik heb het in één weekend uitgelezen. Moeilijk weg te leggen, het heeft me geboeid tot het einde. Ik kijk uit naar haar volgende boek!
Wanneer Afina zwanger wordt maar de zwangerschap helaas niet vlekkeloos verloopt besluiten ze om terug naar Nederland te gaan.
Als Raji volwassen is wil ze naar de universiteit wat bij het Reizigers volk niet gebruikelijk is, maar omi Klara en oma Crina zorgen ervoor dat ze toch haar wens kan doorzetten.
Op de universiteit ontmoet zij de jonge Charlie en ze krijgen een liefdesrelatie, maar Raji is ze bang om de jongen aan haar familie voor te stellen. Als Omi Klara de jongen ontmoet, kan ze niet anders dan haar levensverhaal aan haar dochter en kleindochter vertellen. Het verhaal is geschreven met humor, prachtige zinsbouw en mooie woorden.
foto: Rolleman FB)
Meer recensies lezen over Rollemanschiksie? Zie Hebban
Gedenk de reizigers
Vandaag is het 4 mei. Dodenherdenking. Een dag waarop de nooit weer gedachte en het bijbehorend gevoel de boventoon voeren. Terecht want wat in WO II is gebeurd was verschrikkelijk. Net als wat er jaren daarvoor en later gebeurde in onder andere Armenië, Cambodja, Vietnam, Argentinië, Syrië, Irak, Iran en nu in onze tijd in Oekraïne en Palestina (waaraan Hamas trouwens net zo goed schuldig is).
Te vaak keert ongerijmde agressie en haat zich tegen hele bevolkingsgroepen. Tegen Joden, Armeniërs, Palestijnen, Arabieren, Indianen, Tibetanen en andere volkeren; minderheidsgroeperingen waartoe ook de reizigers behoren.
Roma en Sinti mensen, woonwagenbewoners zijn in de tweede wereldoorlog in grote getalen vermoord, een helaas nog te vaak onderbelicht feit. Daarom is het noodzaak om ook deze Porajmos vandaag te herdenken en vanaf vandaag de reizigers niet langer met de nek aan te kijken, te wantrouwen, te discrimineren.
Met mijn boek ‘Rollemanschiksie. Vier generaties van huis weg’ wil ik helpen het antiziganisme een halt toe te roepen, proberen burgers een andere kijk te geven op deze mensen. Daarom heb ik mij verdiept in de reizigers, hun leven, cultuur en geschiedenis. Het familie-epos is, samen met een bundel typische traditionele reizigersrecepten, vanaf 12 mei verkrijgbaar bij uitgever Ambilicious, in boekwinkels en online.
‘Vroeger leefden we in wagens, trouwens zo noemen we onze huizen nog steeds. Bijna niemand heeft een huisbel, je loopt gewoon naar binnen als het niet uitkomt zeggen we het wel.’…. .
‘Gemeentes lieten zodra iemand verhuisde of overleed grote blokken beton schuiven op de opengevallen plaats: voilà een staplek minder. Dit uitstervingsbeleid* maakte het de kampbewoners erg moeilijk een standplaats te bemachtigen.’
*Dit beleid is later omgebogen naar een uitstelbeleid. Gevolg: er zijn nog steeds te weinig standplaatsen voor woonwagenbewoners
Marianne Schenderling 