Eindelijk

Tig, nou ja, zeven, versies, meerdere redactierondes plus twee hoofdredactionele rondes door de uitgever en een drukproef verder, is het eindelijk zover. Zondag 19 juni komt Rafels officieel uit en ik ben zo trots als iemand maar zijn kunt.

Natuurlijk is het ook eng om mijn geesteskind in het openbaar los te laten. Hoe reageren de lezers erop?  Branden de recensenten direct los of branden ze Rafels af?  Is het verhaal niet te mooi geschreven willen zijn? Te dramatisch ? Toen ik het laatst weer doorlas, vroeg ik mezelf af: waar haalt ze het vandaan al die emoties. Uit het leven gegrepen, lijkt me het beste antwoord, maar hé wacht even: het is geen autobiografie. Ik ben immers niet getrouwd, ik heb geen vakantiehuis en …

Nee dat ga ik niet zeggen, dan verklap ik

de clou

Lees Rafels zelf maar, je kunt het kopen in de boekhandel ISBN: 978-94-93275-28-7, rechtstreeks bij de uitgever of online bij  Bol.

Kluwen ontwarren

(Uit deel 2, Rafels)

De kluwen ontwarren, had Jeanette gezegd. Hoe? En hoe uit die puinhopen van ons verleden te kruipen? Het opgehoopte verdriet. Ons huwelijk dat in scherven lag, wijzelf ook  aan flarden. Waarom noemde ik hem daarstraks in godsnaam  mijn man? O, die chaos in mijn kop. Blok beton in mijn maag. Hoe moet dat straks. Ineens veranderde het geroezemoes  om me heen in luid geschetter: ouders riepen hun kroost, tienermeiden renden gillend naar elkaar  door het restaurant, puberjongens zaten wijdbeens op hun stoel in hun telefoon te brommen. Een drukte van belang. Het dek stroomde vol. Toch zag ik hem direct. Hij ons ook. Hij zwaaide en liep met grote passen op ons af. Pan door het dolle heen, sprong tegen hem op, huilde als een wolf, likte zijn handen.

Hondenliefde