‘Waarom zijn jullie nu pas een boek aan het schrijven?’ vroeg de man des huizes wiens vrouw en schoonmoeders voor ons, de Schrijftafelvrienden,  een heuse Bengaalse curry kookten.
Hij vroeg dat omdat wij, de schrijvers, allemaal minstens vijftig plus zijn.
‘Nou eh,’ brabbelde ik, omdat ik nu meer tijd heb en voorheen altijd druk, te druk, met werken en van alles was, maar,’ haastte ik me er achteraan te zeggen ‘het idee voor het boek waar ik nu aan werk lag al jaren in de kast en ik ben er een paar jaar geleden al aan begonnen maar toen kwam er gewoon van alles tussen.’

Nou ja, zo gewoon was dat niet wat er toen tussen kwam:  een oorverdovende verliefdheid of, want zo kan je het ook noemen, een verpletterende midlife crisis die me door ruiten en ramen liet denderen. Maar dat vertelde ik niet.

Wel schepte ik op over mijn staat van dienst. ‘Ik schreef al eens een boek over chronisch ziekten Niet de ziekte maar de mens getiteld. In die periode namelijk schreef ik als proffie voor magazines, opdrachtgevers en andere boeren en buitenlui. En,’ pochte ik verder, ‘ik schreef mijn eerste boek al op mijn elfde; een geschiedenisvertelling over Leidens ontzet.’  Zo probeerde ik de vragensteller af te troeven en zijn vraag ter ontwijken.

Tevergeefs, want mijn antwoorden, en die van mijn Schrijftafelvrienden (de tijd was niet rijp, er moest eerst van alles gebeuren in ons leven, ik moest er naar toe groeien), overtuigden de schoonzoon niet. Achteraf snap ik wel waarom. We gooiden allerlei excuses op tafel terwijl er maar één antwoord mogelijk is:  ik schrijf omdat

ik daar nu gelukkig van word.