De laatste zin, ik wist hem, opgetogen schreef ik dat hier een tijdje terug.
Mooi niet, dus. Past niet. Is te plat, te algemeen, te overgang, te…ik weet niet.
Dus weer een darling gekild.
Nou ja, darling, zoveel hield ik er nu ook niet van. Het was alleen de cadans, het klonk zo mooi toen ik hem in mijn hoofd hoorde: Ik zit ook midden in de overgang.
Al die i-en  én de twee o’s, denk ik. Schrijven heeft wel iets weg van componeren maar dan zonder geluid.

In ieder geval de laatste zin is niet meer en ik maal er niet om  want wat heb je aan een laatste zin als je daar überhaupt nog niet aan toe bent?  Ik heb pas net het hoofdstuk ‘Ontrafeld’ herschreven. Dat moest spannender, minder plastisch, minder uit de lucht gegrepen, zei mijn coach L. Meer therapeutentrucjes er in dus. Maar met welke vragen trekken ze cliënten over de brug opdat die hun verhalen vertellen, onder hun steen vandaan komen, uit hun shithole klimmen?
Gelukkig heb ik mijn eigen geheugen (wie is er nou niet in therapie geweest ) en gelukkig bestaat internet. Samen leverden ze  flink wat gereedschap voor psychotherapeuten op.

Op naar het volgend hoofdstuk!  We zitten in het Eilandhuis met z’n drietjes, mijn protagonist, de antagonist en ik. Er heerst een beetje beladen, bedompt sfeertje, zo nu en dan ineens afgewisseld met zo’n vanouds gevoel, bijna gezellig. Ik zie ze daarvan schrikken die twee. Misschien omdat ze weten dat ze aan de bak moeten? Dat daar geen ontkomen meer aan is? Ik hou me maar een beetje op de achtergrond, dat lijkt me het verstandigst, ik ben uiteindelijk slechts de

observant.