Een week niet geschreven aan mijn Uien in de Koelkast lijkt een week niet geleefd. Maar niet heus. Ik leefde even in Finland. In een huis aan een groot meer ten noorden van Helsinki. Ik liep wat verweesd rond want ik versta geen Fins, spreek het niet en begrijp het ook niet, al die klinkers naast elkaar.

Gelukkig voelde ik me wel thuis tussen de kaften van mijn meegebrachte Nederlandstalige boeken alhoewel Maryse Condé en Pieter Waterdrinker korte metten maakten met mijn, zo bleek, broze laagje zelfbewustheid want zo mooi, zo helder, zo logisch schrijven kan ik niet. Een warm welkom voor de negatieve faalangst. Een angst die naadloos overging in een schrijversdepressie na het lezen van een artikel over suspension of disbelief in Schrijven Online.

Suspension of disbelief? Erg belangrijk volgens het artikel maar ik had er nog nooit van gehoord maar weet nu zeker dat ik ook dát niet goed doe. Dus bedankt tussendoor vakantie, gerenommeerde schrijvers, online magazine en vooral bedankt mezelf: nu moet ik me aan mijn hoofdharen uit mijn writersblock trekken om verder te kunnen breien aan de Eilandhuishoofdstukken. En dat moet want die gaan morgen naar ‘mijn’ Linda, de strenge doch rechtvaardige schrijfcoach/redacteur dus ik mag mijn borst wel flink natmaken.

Gelukkig denk ik nu aan het eind van dit stukkie: zo de kop is er af. Ga nou morgen keihard aan de slag en probeer, als je durft, zo te schrijven dat de lezer zijn ongeloof opzij wil zetten, zijn disbelief wil suspenden.

Ja dat durf ik. Wedden?