Ik ben een maandagochtendmens. Iedere eerste dag van de week schrik ik om zes uur wakker als de eerste tram over de brug dendert. Metaal op metaal krast fluittonen in mijn oren.
Meestal draai ik me dan nog een keertje om.
Zes uur? Ben jij gek!

Deze ochtend verloopt anders.
Een met geen paracetamolletje te bestrijden hoofdpijn legt mij lam. Onrechtvaardig want gisteren dronk ik geen druppel wijn of gemberbier; zondag rustdag, ook voor de lever.
Nog irritanter, mijn door de malaise zware handen richten niets uit, enkel dit ultrakorte blogje. Soms moet je gewoon tevreden zijn met minder.