Van Amsterdam tot Utrecht, van Eindhoven tot Arnhem en Maastricht, op alle treinviaducten spoot hij zijn naam en daarachter Nummer One.
Tom, de graffitiman, liep wat af door Nederland. Hij had geen dak boven zijn hoofd, leefde op straat en kreeg wat zakgeld van de jeugdhulpverlening.

Tom was te licht voor Hoenderloo, Borculo of een ander vakinternaat. Te acting out voor thuis, te onrustig voor het ambulante circuit en te oud voor een pleeggezin maar te jong om onder de brug te leven. Daarom moest hij zich iedere maandagochtend om acht uur bij de jeugdhulpverlening melden. Daar schonk de receptioniste schenkt koffie of thee, trakteerde de maatschappelijk werker hem op zijn boterhammen en mocht hij dutten op de wachtkamerbank.
Max, zijn jeugdreclasseringswerker schrok als Tom er maandags niet was. Hij leurde met hem voor een slaapplek, gaf hem uit eigen zak geld voor warm eten. Dat was alles wat hij voor hem kon doen maar hij wilde hem niet opgeven. Uiteindelijk heeft Tom toch onverwachts weer bij zijn vader aangebeld.